After 8th

ไม่ค่อยได้เข้ามา update เรื่องราวใน blogger นานเลย อาจเป็นเพราะเราเป็นคนสนใจอาไรสั้นๆ ไม่ได้มีความชอบในการเขียนเรื่องอาไรติดต่อกันนานๆก็ได้มั้ง

ตอนนี้ก็ผ่านครั้งที่ 8 ไปแล้ว เมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาเอง อาการก็ไม่ค่อยดีเท่าไร รู้สึกมึนหัว ปวดแขน แต่ก็คงไม่ต่างจากครั้งอื่นๆมากนัก ครั้งนี้คุณหมอได้บอกแผนการรักษาคร่าวๆ โดยนัดให้ทำ ultrasound วันที่ 10 พ.ย. เพื่อดูตับ เพราะเค้าว่าถ้ามันลามมันจะไปตับก่อน กว่าจะนัดได้คิวนี้ก็นานพอดู ต้องเสียเงินเพิ่มเพื่อตรวจตอนเย็น เพราะถ้าคิวปกตินัดได้เดือน 3 ปีหน้าโน่น ไม่รู้ถ้าเป็นคนอื่นๆที่ไม่มีกำลังทรัพย์อาการจะเป็นอย่างไรบ้าง

ส่วนผลจะนำเข้าไปพบหมอพร้อมกับนัดตรวจเลือด หลังวันเกิดเราไป 2 วัน (13 ม.ค. ปีหน้า) ก็หวังไว้แหละว่าผลการตรวจจะเป็นของขวัญวันเกิดเรานะ แต่ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไรก็คงต้องสู้ต่อไป และก็คงไม่ท้อ ก็ชีวิตมันก็มีเท่านี้

วันนี้นึกเกิดอยากเขียนขึ้นมาไม่รู้ทำไม สงสัยคงนึกย้อนไปในตอนผ่าตัดใหม่ๆ ครั้งนั้นจำได้ว่าอีกนานกว่าช่วงเวลานี้จะผ่านไป แต่ในที่สุดก็ผ่านไปได้ ตอนนั้นหยุดงานไปยาว จำได้ว่าตอนกลับมาทำงานใหม่ๆนั้น หัวว่างมาก ไม่ต้องคิดอาไร คงเพราะอยู่กับตัวเองมากๆเลยทำให้สมองว่างไปหมด นี่ตอนนี้กลับมาอยู่ที่ทำงาน แม้จะไม่ได้ทำอาไรมาก แต่มีความคิดโน่นนี่เข้ามาตลอด หัวเลยดูตันๆ นี่แหละน้า สิ่งปรุงแต่งเข้ามาหาเราตลอด

ช่วงนี้อ่านหนังสือเยอะมาก มีหนังสือธรรมะด้วย เดิมทีไม่คิดจะซื้อ แต่วันนั้นไปกินข้าวคนเดียวกลัวเหงาเลยซื้อที่ร้าน S&P ขายถูกมาก เล่มละ 10 บาทเอง อ่านเรื่องหนึ่งชื่อเรื่องว่า อาณาปาณสติ ซึ่งเดิมไม่เคยคิดจะอ่าน เพราะคิดว่าเข้าใจหมดแล้ว แต่พอได้ลองอ่านมีอะไรมากกว่าที่คิดเยอะมาก ชอบคำหนึ่งที่พวกตลกชอบใช้กัน ที่จะมีคนหนึ่งถามชงว่า "ตายได้ยังไง" อีกคนก็จะตอบว่า "ตายเพราะไม่หายใจ" ฟังดูตลก แต่คิดให้ลึก ก็มีแง่คิดมากนะ นั่นก็คือ ลมหายใจที่เรารู้สึกนั่นแหละที่บอกว่าเรายังมีชีวิต เพราะงั้นก็เลยควรให้ความสำคัญกับลมหายใจที่ยังเหลืออยู่

นึกย้อนไปอีก คิดถึงเพื่อนๆ เดิมทีเราก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนๆคนไหนเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะเราเป็นพวกอยู่คนเดียว คิดคนเดียว เป็น mr.perfect ไง แต่พอป่วย พบว่าเพื่อนๆหลายคนเข้ามาให้กำลังใจดีมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ อย่าง อังคาร ที่คอยเป็นห่วงเป็นใย โชค ที่แม้จะยุ่งเพียงไหนก็ยังเข้ามาไถ่ถามและช่วยเหลือเพื่อนได้เสมอ อนันท์ คนนี้อาจดูเหมือนไม่เป็นห่วง แต่ลองให้ช่วยอะไรสิ ทำหมด ยังมีหมอจิ คนนี้ไม่ได้ติดต่อตั้งนาน แต่พอเพื่อนป่วยก็ช่วยโน่นช่วยนี่ ปิยะ คนนี้โทรมาหาตลอด ทำให้รู้ว่ายังมีเพื่อนๆคอนคิดถึงเราอยู่ หมอๆทั้งหลายในห้องก็ให้คำแนะนำอย่างดี เหมียว ที่เพิ่งโทรมาหา ก็เพิ่งรู้ว่าเราไม่ได้ป่วยหนักคนเดียวนะ ยังมีเพื่อนๆอีกหลายคนป่วยมากกว่าเรา

และเราโชคดีกว่าคนอื่นๆมาก ที่มีพ่อ มีแม่ คอยเป็นห่วง แม้ว่าเราจะไม่ค่อยกตัญญูเท่าไร ยังไงก็ขอบคุณมากๆ รวมถึงลิงผอมที่อ่าน web นี้อยู่คนเดียวด้วยนะจ๊ะ

ว่าแล้วไปเล่น travian ก่อนไปนอนดีกว่า